ΣΕΙΣΜΟΣ 7/9/1999 – Μια πληγή που δεν λέει να κλείσει…
Πού βρισκόσουν εκείνη την ώρα; Τι έκανες; Ο σεισμός της
Αθήνας της 7ης Σεπτεμβρίου 1999 είναι για όλους όσοι τον
έζησαν τότε στην πρωτεύουσα μια συλλογική τραυματική
εμπειρία, η οποία, παρά τα 23 χρόνια που συμπληρώνονται,
δεν δείχνει και τόσο μακρινή. Όμως, για τους συγγενείς και τους
φίλους των θυμάτων αυτή η ημέρα δεν είναι απλά μια θλιβερή
επέτειος, αλλά μια ημέρα πένθους.
Τα 5,9 Ρίχτερ από το άγνωστο έως τότε ρήγμα της Πάρνηθας
που χτύπησαν την πόλη στις 14.56 ήταν ο φονικότερος σεισμός
των τελευταίων 50 ετών, αλλά και εκείνος με το μεγαλύτερο
κόστος σε ζημιές στη χώρα μας. Μέσα σε 15 δευτερόλεπτα,
εκτός από τους 145 ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους και
τους περίπου 2.000 που τραυματίστηκαν, κατέρρευσαν 110
σπίτια και άλλα 5.222 κρίθηκαν «κόκκινα». Περίπου 50.000
άνθρωποι έμειναν άστεγοι – ένας από τους καταυλισμούς
σεισμοπλήκτων, εκείνος του Καποτά, εξακολουθεί να υπάρχει
ακόμη και σήμερα, έστω κι αν οι περισσότεροι κάτοικοί του δεν
έχουν καμία σχέση με τους αρχικούς. Οι επικοινωνίες
κατέρρευσαν, οι υποδομές επλήγησαν σοβαρά. Οι ζημιές
αποτιμήθηκαν σε περίπου 3 δισ. δολάρια ΗΠΑ.
Το πιο τραγικό γεγονός εκείνης της ημέρας ήταν η κατάρρευση
του εργοστασίου της Ρικομέξ, στο οποίο έχασαν τη ζωή τους 39
εργαζόμενοι. Οι συγγενείς τους έζησαν έναν «διπλό θάνατο»:
την απώλεια των αγαπημένων τους και στη συνέχεια την
αδιανόητη μάχη που έπρεπε να δώσουν στα δικαστήρια, χωρίς
τελικά οι υπεύθυνοι να τιμωρηθούν.
Ο σεισμός της Αθήνας άλλαξε πολλά. Τα σεισμολογικά
ινστιτούτα ενοποίησαν το δίκτυό τους, ανανέωσαν τον
εξοπλισμό τους και σήμερα μπορούν να αποτιμήσουν
πολύ καλύτερα τα σεισμικά γεγονότα. Ο αντισεισμικός
κανονισμός άλλαξε, επηρεάζοντας τον τρόπο που χτίζουμε τα κτίριά μας. Υπηρεσίες με κρίσιμο ρόλο, όπως η Πυροσβεστική, ενισχύθηκαν, τα σχέδια τύπου
«Ξενοκράτης» επικαιροποιήθηκαν, η εκπαίδευση στα
σχολεία έγινε πιο συστηματική. Υπάρχουν βέβαια και
πολλά ζητήματα που τότε απασχόλησαν έντονα τη
δημόσια συζήτηση αλλά ακόμη και σήμερα δεν έχουν
λυθεί: για παράδειγμα, η απουσία αδόμητων,
ανοιχτών χώρων στα αστικά συγκροτήματα, ώστε να
μπορούν οι πολίτες να αναζητήσουν καταφύγιο σε ένα
έκτακτο γεγονός.
Το σίγουρο είναι πως παρά το γεγονός πως έχουν
περάσει 23 χρόνια, οι πληγές στην ψυχή δεν έχουν
κλείσει για όσους έζησαν τον σεισμό του 1999. Οι
κάτοικοι των Αχαρνών και των Άνω Λιοσίων μπορεί να
έχτισαν νέα σπίτια, να είδαν τις γειτονιές τους να
αλλάζουν, όμως αυτά τα 10 δευτερόλεπτα δεν
μπορούν να σβηστούν… Ο τρόμος, τα δάκρυα, ο
πόνος που ακολούθησαν θα μείνει βαθειά χαραγμένος
με μια ευχή, μία παράκληση στον Θεό να μην ζήσουμε
ξανά παρόμοιες σκηνές ποτέ!